Rozliczenie podatkowe w Polsce czy za granicą?

Osoby, które pracowały w danym roku podatkowym w Polsce i za granicą często zastanawiają się, jak mają się rozliczyć z fiskusem. Ten artykuł powinien ułatwić zrozumienie tej sprawy.

Sposób opodatkowania dochodów uzyskiwanych za granicą zależy od tego, w którym kraju ma się miejsce zamieszkania oraz od tego, czy Polska ma z danym innym krajem podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Rozróżnia się:

·         ograniczony obowiązek podatkowy – dotyczy osób, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Polski; opodatkowaniu podlega tylko ta część dochodu, która została osiągnięta w Polsce;

·         nieograniczony obowiązek podatkowy – dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania w Polsce; płacą one podatek od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich uzyskania.

Tak więc dochody mogą być opodatkowane nie tylko w Polsce, lecz także w kraju ich uzyskania. Aby uniknąć podwójnego opodatkowania wynagrodzeń, Polska podpisała z wieloma krajami z całego świata umowy regulujące tę kwestię. Wykaz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania można znaleźć na stronie: http://www.finanse.mf.gov.pl/abc-podatkow/umowy-miedzynarodowe/wykaz-umo...

Umowy te przewidują jeden z dwóch sposobów unikania podwójnego opodatkowania dochodów:

·         metodę wyłączenia z progresją,

·         metodę proporcjonalnego odliczenia.

Generalna zasada obowiązująca w tego typu umowach mówi, że wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym z krajów- stron umowy, podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim państwie. W takim przypadku dochód może być opodatkowany zarówno w państwie miejsca zamieszkania, jak i w państwie, w którym wykonywano pracę.

Warto wiedzieć, że od 01.01.2012 roku dla osób fizycznych, które nie prowadzą działalności gospodarczej lub nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT, jedynym identyfikatorem podatkowym jest PESEL. Ponadto w większości przypadków przysługuje zwrot podatku z zagranicy. Aby go otrzymać, należy złożyć odpowiednią deklarację w zagranicznym urzędzie skarbowym.

Metoda wyłączenia z progresją

Metoda wyłączenia z progresją oznacza, że dochód osiągnięty za granicą wyłącza się z podstawy opodatkowania w Polsce. Jego wysokość bierze się pod uwagę jedynie przy ustalaniu stawki podatku od pozostałych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce.

Metodę tę przewidują umowy zawarte m.in. z Austrią, Chinami, Cyprem, Czechami, Danią, Finlandią, Francją, Grecją, Irlandią, Japonią, Kanadą, Niemcami, Norwegią, Szwecją, Włochami, Wielką Brytanią i Irlandią Północną.

Przy jej zastosowaniu podatnik ma obowiązek składania zeznania rocznego, jeśli osiągnie inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce według skali podatkowej oraz jeżeli będzie chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego, tzn. złożyć zeznanie łącznie z małżonkiem lub opodatkować dochody w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

Metoda proporcjonalnego odliczenia

Metoda ta oznacza, że dochód osiągany za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to jest możliwe tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Metoda ta znajduje zastosowanie również wtedy, gdy dochody są uzyskiwane ze źródeł przychodów położonych w państwie, z którym Polska nie ma zawartej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (np. w Iraku, Afganistanie, Brazylii) lub zawarta umowa nie obejmuje danego terytorium (np. Hongkong).

Metoda proporcjonalnego odliczenia jest ustanowiona w umowach zawartych m.in. z: Belgią, Holandią, Islandią, Kazachstanem, Rosją i  USA.

Przy zastosowaniu tej metody obowiązek wykazania w zeznaniu rocznym dochodu uzyskanego za granicą istnieje zawsze bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał inne dochody opodatkowane w Polsce według skali podatkowej.

Jeżeli podatnik przebywa czasowo za granicą i osiąga dochody z wykonywanej tam pracy bez pośrednictwa płatnika, ma dodatkowo obowiązek wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18% tych dochodów (może również zastosować wyższą stawkę wynikającą ze skali podatkowej), w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócił do kraju.

Jeżeli termin płatności zaliczki przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania. Przy wpłaceniu zaliczki podatnik również może odliczyć – w odpowiedniej proporcji – podatek zapłacony za granicą.